تم مت گالا 2020 اعلام شد

تمی که امسال موزه هنر متروپولیتن با عنوان  "duration about time: fashion and" برای مت گالا 2020 در نظر گرفته است به تاریخ فشن در زمان اشاره دارد. Wendy Yu کیوریتور از "تفاوت های ظریف و بی انتها" صحبت کرده است. "تصویرسازی دوباره تاریخ فشن که قطعه قطعه، ناپیوسته و ناهمگن است."

سال 2020 گویی نقطه عطف تاریخ موزه هنر متروپولیتن به حساب می آید. موسسه نیویورک، سالگرد 150 مین سال تاسیس مت گالا را با سری نمایشگاه ها و شاهکارهای تاریخ جشن خواهد گرفت. در راستای تم مت گالا 2020، Met  اعلام کرد که نمایشگاه امسال، گلچینی از تاریخ 150 ساله فشن را به نمایش خواهد گذاشت.

سرپرست فعلی کیوریتوری موزه متروپولیتن،آندره بولتون، براساس فیلم "Orlando" از "سالی پاتر" که درباره سفر در زمان بود و از نام یکی از آثار ویرجینیا وولف برداشته شده بود، تم مت گالا 2020 را گرفته است.  او می گوید «در این فیلم تیلدا سویینتون با لباس فرانسوی قرن هجدهمی، وارد هزارتویی می شود و زمانی که از آن عبور می کند، لباسش تغییر کرده و به لباس های قرن نوزده شبیه می شود. این صحنه خارق العاده است و این ایده از همان جا می آید.»

شبح-راویِ آثار ویرجینیا وولف که در کتاب های با تم زمان او مانند "اورلاندو"، "خانم دالووی" و "به سوی فانوس دریایی" دیده می شود، در نمایشگاه مت گالا 2020 قرار است به نمایش درآید. هانری برگسون، فیلسوف فرانسوی، مساله دیرند  duration در زمان را مطرح کرده است. زمان جاری، انباشت و غیرقابل تفکیک بودن زمان، همچنین داستان کوتاهی از مایکل کانینگهام، نویسنده رمان "ساعتها" که خوانشی پست مدرن از خانم دالووی وولف است، در کاتالوگ 2020 نمایشگاه، خواهد بود.

بولتون می گوید: "موضوعی که درباره ایده زمان از نگاه وولف مرا جذب می کند، مسئله پیوست و تسلسل در بحث زمان است." شبیه به آن چه برگسون فرانسوی می گوید. " هیچ آغاز، میانه و پایانی وجود ندارد. تنها یک میانه ی بزرگ است و من نیز همین احساس را در رابطه با فشن دارم. فشن همین زمانِ حال است."

درفیلمی که به یاد کارل لاگرفلد مرحوم، در ماه ژوئن پخش شد، کارل می گوید : "اولین چیزی که وقتی به یک دوره خاصی نگاه می کنید و درباره مثلا قرن 18 فکر می کنید ، لباس ها هستند و نه معماری و چیزهای دیگری."

ماجرایی که بولتون برای این نمایشگاه به راه انداخته، باعث می شود که به شکل کاملا متفاوت،  پیوسته و سلسله وار و نه قطعه قطعه شده، نگاهی به آغاز صنعت مد و طراحی لباس ، فشن و تاریخچه آن بیندازیم.

نمایشگاه مت گالا 2020 در دو بخش یا به عبارتی  دو بازه زمانی  برگزار خواهد شد و این مسئله  به خاطر زمان بندی تنظیم شده از سال 1870 تا 2020 که بازه زمانی مدرن شده و مدرنیته شدن است، خیلی منطقی و عقلانی است. بخش اول مت گالا 2020 به شکل و ظاهر سیاه برمی گردد و بخش دوم براساس توضیحات کیوریتور، بخش "ضد گاهشماری" است.

مکس هولین، مدیر مت گالا، در نشست خبری که در باره موضوع تم مت گالا 2020 داشته است، گفته : "این نمایشگاه ذات زودگذر فشن را در نظر می گیرد.  "فلش بک" و "÷" را به کار برده تا نشان دهد که هر دو مفاهیم می توانند خطی و همچنین دایره ای باشند."

انچه که پیداست نگاه بولتون به "برابری در زمان" است. او معتقد است که مقایسه و تطبیق دو طراح از دو دوره متفاوت، همچنین مقایسه دو طراح از یک دوره که یکی از آن ها موفق شده و دیگری موفقیت آنچنانی نداشته است مانند شانل و پاتو در دهه 20 میلادی و نمونه های دیگر که یکی از آن ها موفقیت چشمگیری داشته و دیگری ن ، و این مسئله می تواند جالب و قابل تفکر باشد.

در واقع قصد بولتون از این نمایشگاه و انتخاب این تم، کشف کردن راز میان طراحان موفق و ناموفق است. معمای طرح های این هنرمندان در طول تاریخ از طریق شکل ها، موتیف ها، متریال به کار رفته و همچنین الگوها و تکنیک ها حل شود. مایکل بولتون شخصا به الکساندر مک کویین علاقه ویژه ای دارد و از نگاه او دامن "بامستر" که در سال 1995 توسط مک کویین طراحی شد، نسخه رادیکال لباس سیاه پرنسس اواخر سال  1870 است و این تاثیر گذاری ها و تاثیر پذیری ها می تواند جالب توجه باشد و تعمق در آن، مسئله زمان را برایمان قابل لمس تر می کند.

نمایشگاه مت گالا 2020 در تاریخ 7 می برگزار خواهد شد و تا 7 سپتامبر ادامه خواهد داشت. بولتون برای طراحی صحنه و ویژال با اس دِولین (Es Devlin) همکاری خواهد کرد؛ کسی که در گذشته، طرح هایی با موضوعاتی شبیه تم مت گالا 2020 "درباره زمان" کار کرده است.

نگاهی به استایل سلبریتی ها در جشن هالووین 2019

کلمه هالووین به معنای "شب مقدس" یا "شب عید" است و ریشه مسیحی دارد. به عبارتی هالووین یک جشن سنتی مسیحی است که به معنای شب مقدس یا شب عید است و مراسم آن در 31 اکتبر مصادف با 9 آبان برگزار می شود و 3 شبانه روز ادامه دارد. این مراسم در حقیقت توسط مهاجران ایرلندی و اسکاتلندی به قاره آمریکا آمد و به تدریج در بین مردم رایج شد.

یکی از نمادهای جشن هالووین، کدو تنبل است که به شکل یک روح خوشحال و درعین حال ترسناک درست می شود.

 معمولا افراد شرکت کننده در جشن هالووین، خود را شبیه به افراد مشهور یا شخصیت های کارتونی گریم می کنند و یا خود را به شکلی ترسناک و رعب انگیز آرایش می کنند.  اما به راحتی می توان گفت کمتر کسی، جشن هالووین را به اندازه هایدی کلوم جدی می گیرد و برای این جشن زمان زیادی را صرف می کند. در سال های پیش، هایدی کلوم در استایل های فیونا از شرک و جسیکا خرگوش ظاهر شد و همگان را شگفت زده کرد. امسال نیز همه منتظر بودند بدانند آیا ملکه هالووین سال های گذشته، امسال نیز آن ها را شگفت زده می کند؟؟ در جشن هالووین 2019 که 31 اکتبر برگزار شد، هایدی کلوم بازهم توانست نگاه ها را به سوی خود بکشاند و عنوان ملکه هالووین را از آن خود کند. او امسال در لباسی عجیب ظاهر شد که مونتاژ آن بیش از 10 ساعت طول کشیده است و همسر او نیز در لباسی شبیه به فضانوردان زامبی، او را در مراسم هالووین 2019 همراهی کرد. استایل و گریم هایدی کلوم در هالووین 2019 فراتر از این جهان بود. هایدی کلوم در رابطه استایل و گریمش گفته است که برای این استایل، یک سال برنامه ریزی شده است در حقیقت به محض تمام شدن هالووین هر سال، به دنبال ایده برای هالووین سال بعد می گردد و این جشن برای او بسیار مهم است.

در جشن هالووین 2019 افرادی که خود را شبیه به بیلی ایلیش گریم کرده بودند، کم نبودند که از جمله آن ها می توان به نینا دوبرو بازیگر نقش کاترین پیرس و الینا گیلبرت در فیلم خاطرات خون آشام اشاره کرد.

جشن هالووین 2019 پر از چهره هایی بود که خود را شبیه به افراد مشهور و یا حتی شخصیت های کارتونی گریم کرده بودند، اما در این میان، افرادی مانند Sasha Melnychuk بودند که با لباس و گریم های عجیب و غریب در این مراسم حاضر شده بودند. ساشا، استایل و گریم گل آفتابگردان را برای مراسم هالووین 2019 برگزیده بود لقب دیوانه ترین لباس هالووین 2019 را از آن خود کرد و دلیل انتخابش را کم توجهی به این گل عنوان کرده است. او درباره استایل خود در هالووین 2019 گفته است: « حدود یک ماه پیش به دنبال استایلی برای هالووین در Etsy و eBay  میگشتم. همه آن ها کدو تنبل، کلاغ و گل آفتابگردان بودند. اولش کلاغ رو بعنوان استایل هالووین 2019 انتخاب کردم اما بعد دیدم خیلی ها از این استایل استفاده می کنند، به همین دلیل تصمیم گرفتم گل آفتابگردان بشم چرا که کسی به اون اهمیت نمیده و من از این بابت حس بدی داشتم». 

در بین سایر سلبریتی ها،جی جی حدید استایل "ماسک" را انتخاب کرده بود و خواهرش بلا حدید استایل بتمن را برای مراسم هالووین 2019 برگزیده بود.

در  ادامه باهم نگاهی به استایل آریانا گرانده، تیلور هیل و سایر سلبریتی ها، در جشن هالووین 2019 خواهیم انداخت.

نگاهی بر فشن دهه 60 میلادی (قسمت سوم)

در قسمت های قبل و در مقالات قبلی در مورد فشن دهه 60 وطراحان دهه 60 میلادی صحبت کردیم اکنون می خواهیم باهم نگاهی به تغییرات لباس زنان در این دهه بیاندازیم. با مجله مد برندکده همراه باشید.

لباس زنان در دهه 60 میلادی

زمانی که  فشن در دهه 60 میلادی در سراسر دنیا همچنان نگاه سنتی و کلاسیک خود را حفظ کرده بود، طراحان جدیدی مانند ایو سن لورن و جان بیتس(John Bates) تحت تاثیر فرهنگ معاصر، طرح هایی جدید را ارائه دادند. این طراحی های تازه برای تمامی سنین و همین طور هر جایگاه و طبقه ای در دسترس بود. 

با وجود این که در سال های ابتدای دهه 60 هنوز استایل های دهه قبل دیده می شد، اما این دهه سریعا توانست ایده های جدیدش را ارائه دهد و ظاهر شخصی تر و متفاوت تری از استایل را گسترش دهد.  در سال های اغازین دهه 60، استایل های به اصطلاح " جعبه ای" و اشکال هندسی  جای سیلوئت های قدیمی را گرفتند.  کت و شلوارها هم این مدل را دنبال کردند. پارچه ها اغلب بافت های واضح و قابل لمسی داشتند مانند پارچه های چهارخانه و راه راه ها و بوکل.

لباس های رنگی برای هوای گرم و لباس های "ریسورت" که شامل خفتان، صندل و شلوارهای کوتاه می شدند برای میهمانی های تابستانی استفاده می شدند و چاپ لباس ها بیشتر ایده "قدرت گل" (Flower Power) هیپی ها را نمایان می کرد. کمپانی فنلاندی "Marimekko" لباس هایی با چاپ های انتزاعی گل ها و اشکال هندسی به نمایش گذاشت و محبوبیت آن ها زمانی زیاد شد که ژآکلین کندی یکی از آن لباس ها را به تن کرد.

رنگ ها اغلب از درجه سوم بودند. جزییات هندسی بر دگمه ها و جیب های وصله ای بزرگ، خیلی رایج شده بود. لباس ها اکثرا بی آستین و طرح  A داشتند. لباس های شب شکل ساده ای داشتند و اغلب بی آستین بودند. پارچه های ساتن، توری، منجوق دوزی شده و طرح دار و آراسته شده با پر و خز در آن دهه بیشتر مورد استفاده قرار می گرفتند.

قد لباس ها از سال 1962 تا 1965 تا قسمت ران میانی بالا رفت و این مسئله در کار طراحانی چون آندره کورژو و مری کوانت به وضوح دیده می شد. با این که زنان مسن دامن ها و لباس هایی می پوشیدند که تا زانویشان را بپوشاند، اما دختران نسل جدیدتر شروع به پوشیدن دامن های کوتاهی کردند که قدشان خیلی بالاتر از زانوها بود. به تدریج لباس های کوتاه حتی به عنوان لباس شب برای میهمانی ها و رقصیدن رایج شد. تجربه استفاده از متریال ها، پلاستیک های دست ساز و لباس های فلزی پاکو رابان تا بارانی هایی که از صفحات پلاستیکی درست شده اند، همگی توصیفی از فشن در آن زمان بود. پلاستیک، متریال محبوب و پر استفاده ای در دهه 60 شد؛ موم، صفحات موسیقی روغنی و PVC برای طراحی و دوخت ژاکت و دامن و همینطور اکسسوارها به کار می رفت. این نوآوری های سبکی، در حقیقت بازتابی از تاثیرات "عصر فضا" بود. توانایی طراحان در درخشان کردن رنگها، باعث می شد که استایل های متاثر از آپ آرت و پاپ آرت بیشتر ماندگار شوند. زمانی که "لیدی برد" لباس ضد چروک زرد رنگ Adele Simpson را برای مراسم عروسی دخترش پوشید، دیگر مخالفت ها و مقاومت ها با ترندهای جدید از میان برداشته شد. در آن دهه ژاکتهای "پور بوی" در دو نوع آستین بلند و کوتاه با دامن های کوتاه یا شلوارهای باریک و کشیده پوشیده می شد و خیلی پرطرفداره شده بود. پارچه کبریتی در همه جا و به هرشکلی در دامن های غیر رسمی گرفته تا کت های بلند و اغلب با چاپ های بته جقه ای رنگی، استفاده می شد.

لیلی پولیتزر، طراح آمریکایی، استایل های ساده ای را خلق کرد. چاپ های پولیتزر اغلب طرح گل بر خود داشتند، اما او خود چاپ هایی با نقوش فانتزی را رواج داد. چاپ گل های انتزاعی بخصوص گل های آفتابگردان که شکل هندسی به خود می گرفتند، اغلب با پس زمینه تیره دیده می شدند و از موتیفهای رایج بودند.

مدل لباس عروس در دهه 60 میلادی

طراحی  لباس در زمینه بافت، طراحی و دوخت و همینطور قواره ، از دامن های کوتاه و پلی سوییت های توری گرفته تا حتی بیکینی ها، کاملا افراطی و "اکستریم" شد. لباس عروس سن لورن در 1965 با کابل و حباب ها کار شد و با روبان هایی که رگه هایی از هنر محلی (فولک) در آن به چشم می خورد، آراسته شد. بالینسیاگا در سال 1967 لباسی طراحی کرد که قسمت بالای لباس در قسمت سر، چیزی شبیه به کلاه های فضایی و همینطور کلاه راهبه ها بود. در حالی که استایل دامن های بلند شق و رق از دهه 50 تا اواسط دهه 60 رایج بود، سیلوئت های راسته که به اصطلاح آن را "امپراطوری" می نامیدند، همچنان در این دهه خودنمایی می کرد.

در آن دهه لیدی برد در مراسم عروسی اش،  لباس عروسی با دنباله خیلی بلند (watteau train) قابل جدا شدن با آستین های بلند و دور کمر "امپراطوری" و یقه بسته پوشید که با توری برجسته به طور گرافیکی آراسته شده بود که آن را Geoffrey Beene طراحی کرده بود. کم کم لباس های کوتاه عروس با توری های بزرگ و یا مدل "چشمی" خیلی محبوب شد. دسته دیگر عروس ها که ترندها را دنبال می کردند، نگاهشان به پاریس بود: قد لباس ها کوتاه و همراه با چکمه های گوگو.

هرچه به اواخر دهه 60 نزدیک می شدیم، زیبایی شناسی استایل هیپی خود را بیشتر نمایان می کرد. استایل های نامتعارف قرون وسطایی از گزینه های لباس عروس بود. کلاه های جعبه قرصی نقابدار خیلی محبوب و پرطرفدار شده بود. کلاه های شبیه به کلاه ایمنی به شکل زیادی دیده می شد؛ همچنین گل های استایل هیپی ها، زیاد به چشم می خورد. ساقدوش های عروس، اکثرا رنگ های روشن پاستلی انتخاب می کردند و کوتاهی و بلندی در لباس هایشان به سلیقه خودشان بود و ترند خاصی را در این زمینه دنبال نمی کردند.

آغاز محبوبیت شلوارهای زنانه

شلوار برای زنان با اینکه هنوز سوژه بحث و جدل بود، به شدت رایج شد. بعضی از طراحان، درست به مانند ترکیب جلیقه و شلوار، کت های "کولو" را در مجموعه هایشان وارد کردند. هرچه به اواخر دهه 60 نزدیک می شدیم، محبوبیت شلوار حتی به عنوان لباس مجلسی بیشتر شد. لباس های به اصطلاح گربه ای به شدت در آن زمان محبوب شدند، مخصوصا زمانی که دایانا ریگ در فیلم اونجرز بازی کرد و لباسی شبیه به استایل گربه ای به تن کرد. این استایل بر لباس اسکی نیز تاثیر گذاشت و لباس دو تکه ای اسکی را به یک تکه تبدیل کرد.

رقابت شدیدی بین لباس های بلند و دامن های کوتاه بود که با نزدیک شدن به پایان دهه 60، طرفداران لباس های بلند بیشتر شد. زمانی که دامن کوتاه عادی و اصطلاحا از مد افتاده شد، جلیقه با آستین های بلند و روسری بیشتر مورد توجه قرار گرفت.

مجله Time در سال 1968 در این باره این چنین نوشت: "برای اولین بار از زمان ظهور دامن کوتاه، بیشتر از نیمی از زنان توجه و علاقه شان به لباس های بلند است. یکباره دیگر هیچ کس اهمیت نمی دهد که دامن، کوتاه است یا بلند و یا هر چیز دیگری، چون دامن دیگر اهمیتی ندارد. شلوار است که مهم شده."

در اواخر دهه 60 استایل های اقوام مختلف و روستایی تاثیر زیادی بر فشن، مخصوصا هیپی ها و همینطور جنبش های خرده فرهنگی گذاشت. استایل های قدیمی که از دهه 40 میلادی متاثر بود، آرام آرام مطرح شد و پاسخی به استایل های "عصر فضا" بود که در اواسط دهه 60 به اوج رسید.

مدل مو و آرایش در دهه 60 میلادی

در دهه 60 میلادی چشم ها، نقش مهمی در زیبایی داشتند؛ خط چشم های پررنگ، ریمل های غلیظ در بالا و پایین چشم! فیلم "کلئوپاترا" در سال 1963 با بازی الیزابت تیلور استایل آرایشی را مخصوصا در قسمت چشم ها تغییر داد؛ چشم های سرمه کشیده شده و رژ صورتی "اسفنکسی"که بعدها به عنوان آرایش کلئوپاترایی مشهور شد.

واقعیت این است که چشم های درشت بر چهره ای رنگ پریده، تصویری از عروسک را القا نمی کند، اما این همان تصویری ست که مختصJean Schrimpton به عنوان مدل بود.

رژ لب کمرنگ تغییر و تحول بزرگی در این دهه بود. در سال های قبل همیشه از رژهای قرمز استفاده می شد که تا اوایل همین دهه  نیز محبوبیتش ادامه داشت. ناخن ها هم معمولا با رنگ رژ لب ها یکی می شد. مدل های فشن ازز جمله Penelope Tree  و Peggy Moffittبر چشم های درشت با آرایش گیرا در این ناحیه تاکید زیادی داشتند.

آرایش فانتزی و پر زرق و برق در ناحیه چشم و همینطور نقاشی بر روی بدن که به شدت تحت تاثیر وروشکا (Veruschka) بود، در فشن همه گیر و رایج شد. پابلو (Pablo) یکی از شناخته شده ترین آرایشگرهای ایتالیایی، آرایش فانتزی را به اوج خود رساند و از جواهرات، توری و پر در کارهایش استفاده می کرد و به خاطر همین کارهایش به شهرت رسید.

ترندهای مختلف فشن بیشتر در زمینه استایل مو خود را نشان می دادند. مدل موی پف کرده و یا به اصطلاح "کندو عسلی" در اوایل دهه 60 از محبوبیت زیادی برخوردار بود. برای آن که به استایل موی Dusty Springfield برسیم، نیاز بود تا موها پوش داده شود و از اسپری مو خیلی زیاد استفاده شود.

Vidal Sassoon، آرایشگر مو، مدل موی کوتاه با تاثیر از اشکال هندسی را در بین مردم جا انداخت که به اسپری هم دیگر نیازی نبود و این استایل با مری کوانت بیشتر به چشم آمد. گزینه دیگر، موی خیلی کوتاه یا همان مدل موی پسرانه بود که Mia Farrow  و Twiggy به خاطر آن شهرت داشتند. 

نگاهی بر فشن دهه 60 میلادی (قسمت دوم)

صنعت فشن در دهه 60  تغییرات زیادی را در خود دید و بیشتر این تغییرات در پاریس به چشم می آمد. در قسمت اول نگاهی بر فشن دهه 60 میلادی، نگاهی کلی به این دهه انداختیم. حال در این بخش می خواهیم به سراغ طراحان دهه 60 میلادی برویم و در قسمت سوم این مقاله به سراغ تغییرات لباس زنان در دهه 60 میلادی خواهیم رفت. 

طراحان فشن در دهه 60 (پاریس)

 در دهه 60 میلادی ، برندهایی مانند Jean Dessès ,Jacques Heim, Carven و  Rouff راه گذشته را در پیش گرفته بودند و همچنان به تولید پوشاک با ظرافت و رسمی خود ادامه می دادند، اما نسل جدید طراحان، نگاه تازه ای به پوشاک داشتند و حالت غیررسمی را وارد طراحی لباس های خود کردند. آن دسته از پوشاک کلاسیک از نگاه مشتریان وفادار، همچنان با ارزش شمرده می شدند، اما به تدریج پوشاک حاضر آماده  که برای مردم جامعه طراحی شده بودند، توجه بیشتری را به سوی خود جلب کردند.

پیر بالمین یکی از طراحان دهه 60 میلادی که به خاطر طراحی لباس های شب خود به شهرت رسیده بود، همچنان با همان روال گذشته پیش می رفت و برای افراد مشهور، لباس طراحی می کرد. از سوی دیگر شنل نیز  سعی در حفظ سبک کلاسیک خود داشت و تنها، تحت تاثیر موج جدید فشن دهه 60 میلادی، رنگ های روشن تری را برای ژاکت های پشمی خود استفاده می کرد. 

با اینکه طراحی های دهه پنجاه شنل،  مقدمه ای بر دهه جدید بود، اما کریستوبال بالنسیاگا  چندان علاقه ای به گرایش تازه ظهور کرده نداشت. با وجود مقاومتش در برابر گرایش های نو، بالینسیاگا اولین کسی بود که از طرح های ویژه 1920 و استایل پیکابو الهام گرفت و کارهایش به خوبی دیده شد. تجربه های او با فرم، فضا و برش ادامه داشت و لباس های شگفت آوری با درزهای ابریشم و مینیمال خلق کرد.

 بالینسیاگا در آخرین نمایش لباس هایش، استانداردهای سطح بالایی را عرضه کرد که باعث شد منتقدان، آن را از نگاه تکنیکی، بهترین طراحی لباس در سطح جهان بدانند. اما او با توجه به تغییر و تحولات در عرصه فشن، کارگاه طراحی اش را بست و دیگر در این زمینه کار نکرد.

Yves Saint Laurent : ایو سن لورن در دهه 60 طراحی لباس های افراد مشهور را برعهده داشت و نقش اساسی در صنعت مد و فشن داشت. تنوع در کارهای ایو سن لورن  کاملا مشهود بود. از استایل خیابانی، که رابطه اش با استایل "بیت نیک" که در مجموعه پاییز 1960  برای کمپانی nیور تهیه کرده بود تا بارانی های چرم ، کت های یقه اسکی مشکی، کلاه های بِره و پشمی، همه توسط مدل هایی با چهره های شبه زامبی به نمایش گذاشته می شد. ایو سن لورن، خانه فشن خود را با همکارش، Pierre Berge، راه اندازی کرد و اولین مجموعه اش را در سال  1962 به نمایش گذاشت. این مجموعه شامل کت هایی بود که با کارهای شنل مقایسه می شد. مجموعه پاییز و زمستان او نیز شامل تونیک هایی روی دامن های نازک، مانتوهای بسته سبک روستایی و کت های ارتشی بود که در همان سال به مشخصه های کلاسیک YSL تبدیل شدند. ایو سن لورن در رسانه ها مخصوصا مجله Vogue به شدت محبوب شده بود. این برند در سال 1965 لباس هایش را که مربع های بزرگ رنگی روی آن ها نقش بسته بود و تحت تاثیر "موندریان" نقاش بود، به عنوان " پوشاک فردا" معرفی و در طی همین سال ها به شمایل این دهه تبدیل شد.

سن لورن در سال 1966 المان های سوررئال را که در اواخر دهه 30 توسط ژآن کوکتو به وجود آمده بود، در کارهای خود استفاده کرد. در آن زمان مجموعه وی تحت تاثیر پاپ آرت بود. او در همین سال موفق شد، اولین بوتیک پوشاک خود را راه اندازی کند. سن لورن در سال 1967 مجموعه جدید خود را که شامل لباس های مشهور آفریقایی بود، رونمایی کرد. این مجموعه ترکیبی از لباس های اقوام آفریقایی و استایل دهه 20 میلادی بودند که در طراحی و دوخت این لباسها، چاپ های درشت و حصیر، مهره های چوبی و پلاستیکی و پوست بکار می رفت که تصویر سنگ های گرانب های دوران ابتدایی زمین را القا می کرد. وی سال بعد، طرح های کلاسیک که شامل لباس های پرزرق و برق و چشم گیر و سافاری میشد را به نمایش گذاشت. در طی همین سال ها، سن لورن گاهی طراحی لباس و صحنه تئاتر را نیز به دست می گرفت. وی همچنین برای کاترین دنوو بازیگر فیلم " بل دوژور" از لویی بونودل نیز لباس طراحی کرد. 

Jules Francois Crahay : ژول فرانسوا کراهای  در سال 1962 مجموعه "تام بوی" خود را برای برند نینا ریچی عرضه کرد و توانست جایزه Neiman Marcus  را دریافت کند. او همچنین خط تولید پوشاک حاضر آماده را برای بازار فشن آمریکا راه اندازی کرد و سپس در سال 1963، مجموعه نینا ریچی را رها کرد و به برند لاوین که اولین مجموعه خود را در آن به نمایش گذاشته بود، پیوست. 

Marc Bohan: مارک بوهان یکی دیگر از طراحان دهه 60 میلادی بود که اتفاقا زاده پاریس نیز بود و در همان جا تحصیل کرده بود. وی با Robert Piguet دوران حرفه ای کارش را آغاز کرد و در سال های بعد توسط ادوار مولینو ، استخدام شد. در سال 1958 بوهان به عنوان طراح در خانه فشن انگلیس Dior  مشغول به کار شد. در سال های بعد به دنبال مجموعه شگفت انگیز YSL  در 1960، کمپانی دیور، بوهان را به عنوان طراح در خانه فشن پاریس منصوب کرد. اولین مجموعه بوهان که به شدت تحت تاثیر سیلوئت های دهه 20 بود، بینظیر بود. 

بوهان در آن زمان، برای راضی نگه داشتن خریداران و مصرف کننده های پوشاک، لباس های شیک و پیچیده ای طراحی می کرد. این اقدام بوهان در مطبوعات مد نوشته شد، اما او همچنان استانداردهای فشن دهه 50 را ادامه می داد و در مقابل خیزش تند و سنگین نسل جوان تر تسلیم نمی شد. مارک بوهان به عنوان یک استاد، در تمامی زمینه های طراحی لباس از لباس شب و رسمی گرفته تا لباس های غیررسمی، همواره مورد ستایش قرار می گرفت. در همین میان بود که خط تولید لباس های اسکی با اسم ورزشی Dior را راه اندازی کرد. او در 1965 دو نمایش داشت که با بازخوردهای بینظیری مواجه شد. ارجاعات تاریخی و آسیایی اش با رنگ های غیرطبیعی و بافت پارچه و برش، خبرنگار نیویویرک تایمز را بر آن داشت تا درباره بوهان بنویسد: "او ثابت کرد که زیباترین لباس ها در پاریس را طراحی می کند."

Hubert de Givenchy: برخلاف طراحان تازه کار، هوبرت ژیوانشی، علاقه زیادی به ترکیب شکوه و استایل نسل جوان ها داشت. طرح های او، نسخه نرم تری از اشکال هندسی که در فشن دهه 60 رایج شده بود را به نمایش میگذاشت. ژیوانشی اصلا علاقه ای به طرح های غلو شده نداشت. او کاملا بر زیبایی و همچنین برش های ماهرانه و تزیینات سطوح لباس هایش تاکید داشت. این طراح خلاق فرانسوی به همکاری اش با آدری هپبورن ادامه داد تا شهرتی به دست آورد. از دیگر افرادی که که پیگیر کارهای او بودند می توان به دایانا ریلند (Diana Vreeland) ، ژآکلین کندی و همینطور به ژان سیبرگ Jean seberg ولورن باکال Lauren Bacall  اشاره کرد.

Pierre Cardin: در سال 1960، زیبایی شناسی اشکال هندسی طراحی های پیر کاردین، توسط مجله Vogue، واضح و قوی و در عین حال سوررئال توصیف شد. پیر کاردین کت های راسته که اغلب با کلاه های نمدی همراه بودند را به نمایش گذاشت. لباس های راسته با گره های پشمی که یونیفرم دخترانه مدرسه را به یاد می آورد، با کتهای یقه اسکی، همگی طرح های "آینده گرا"ی کاردین بودند که برای مردان، زنان و کودکان با استایل جوان ها ترکیب می شد. کاردین اولین مجموعه کودکانش را در سال 1966 به نمایش گذاشت و دو سال پس از آن، فروشگاه مخصوص لباس کودکان خود را افتتاح کرد. در اغلب طراحی های پیر کاردین، از رنگ های قوی با تزیینات کم استفاده می شد. خط تولید مجموعه "کهکشان" کاردین که در سال 1966 برای اولین بار شروع به کار کرد،  شامل قطعه هایی ساده برای همکارانش بود. در حالیکه این کارها بیشتر کاربردی بود، این استایل "کهکشانی" وقتی که با چکمه ها و کلاه های نامتعارف کاردین ست میشد، برای بیشتر خریداران به شدت نامعمول و غیرعادی بود.

Andre Courreges: آندره  کورژ یکی از طراحان موفق دهه 60 است که معمار فشن لقب گرفته است. او در سال 1961 با ارائه اولین مجموعه خود توانست به یک موفقیت زودهنگام  برسد. تمرکز کورژ بر خیاطی دقیق و ظریف و همچنین جزییات ساختاری لباس ها، کاملا نشان می داد که او از سال 1950 تا 1961 با بالینسیاگا کار کرده و از او مطالب فراوانی آموخته است. او برای زنان مد روز مانند Jane Holzer  وFrancois Hardy که در فیلم "Masculin  Feminin"  بازی کرده، لباس طراحی می کرد. تولیدات او شامل لباس ها، تونیک ها و کتهای ساده بودند که در قسمت گردن و بازو، لبه های باریکی داشتند. آندره از کسانی بود که کت و شلوار راسته را حتی بیشتر از لباس های مجلسی برای خانم ها مناسب میدید.  او همیشه شلوار را در شکل های مختلف پیشنهاد میکرد: "شلوارهای باریک و کشیده با ژاکت کوتاه و همینطور پوشیدن شلوار زیر مانتوهای بلند که طولشان تا مچ پا میرسد". کورژ یکی از اولین افرادی بود که دامن کوتاه را رایج کرد. در بهار1965 کورژ مشخصه های غربی و "عصر فضا" را در هم آمیخت و لباس ها، کت شلوارهای زنانه و کت های مردانه را با ترکیبب رنگی سفید و رنگ های روشن به نمایش گذاشت و این استایل را با کلاه های "کابوی" مدرن شده که لبه های تا خورده داشتند، تکمیل می کرد. او نیز به مانند کاردین، در ابتدای کارش تنها  به جزییات دکوراتیو می پرداخت. طرفداران کارهای او اغلب شامل افرادی همچون Duchess of Windsor و Baronne Guy de Rothschild  بودند. در میانه سال 1965 کورژ خانه فشن خود را تعطیل کرد و و دو سال بعد با نام " لباس آینده" در 1967 دوباره آن را گشود و خط تولید لباس های حاضر آماده را در آن راه اندازی کرد.

Emanuel Ungaro : امانوئل اونگارو یکی از شاگردان بالنسیاگا،  در سال 1965 خانه مد خود را افتتاح کرد و به عنوان طراح " فوق مدرن" به شهرت رسید. کارهای وی با رنگ ها و خطوط تند و قوی که استفاده می کرد، شناخته میشد. اونگارو، در چند فصل اولش بر اشکال هندسی تاکید داشت و لباسهایش که در قسمت شانه شکل مثلثی به خود می گرفت، محبوب بود. اونگارو کسی بود که دامن های خیلی کوتاه و ترکیبش با چکمه های پرزرق و برق یا جورابهای بالای زانو را رواج داد.

Paco Rabanne: پاکو رابان، زاده اسپانیا، در پاریس معماری خوانده و در همان دوران طراحی فشن و جواهرات را آغاز کرد. پاکو رابان اولین مجموعه لباسش را با عنوان "12 لباس غیرقابل پوشش با متریال امروزی"  در 1966 عرضه کرد. این لباس ها از جنس صفحات  و دیسک های پلاستیکی بودند که با ورقه های فلزی به هم وصل شده و بعضی از آن ها رنگ فلورسنت داشتند. رابان، روح زمانه اش را تجسم می بخشید و به خودش به عنوان "اکسسواریست" ارجاع می داد. او لباس، تونیک و نیم تنه از جنس فلز طراحی میکرد که کاملا شبیه به زره های زنجیری که برای جنگجویان طراحی می شدند، بود. کارهای رابان به شدت رسانه ای شد و به همین دلیل تقلید از کارهای او بیشتر و بیشتر شد؛ به خصوص در امریکا این اتفاق بیشتر به چشم آمده بود. طراحی لباس های پاکو رابان برای فیلم "Barbarella"  بر تاثیر آینده نگرانه او در استایلهایش تاکید گذاشت. در اواخر دهه 60، او از متریال های دیگر مانند خز، چرم، قالب پلاستیکی، توری فلزی و همچنین پارچه لاله استفاده کرد تا زیبایی شناسی متفاوتی از خود نشان دهد.

Jacques Esterel : ژاک استرل  یکی از مهمترین طراحان تجربی دهه 60 میلادی بود. او یک مهندس بود که بعدها به سمت فشن گرایش پیدا کرد. او فشن را به شکل یک بازی می دید که برایش هیجان انگیز و جذاب بود.  وی در اواسط دهه 50، موفق به تاسیس خانه مد خود شد. در سال 1959Brigitte Bardot   برای مراسم عروسی اش لباس ساده صورتی گینگهام، با بافت ساده چهارخانه ای را پوشید که استرل برایش طراحی کرده بود. استرل همچنین ترانه سرا و اجراگر بود و به همین دلیل در اغلب مجموعه هایش، عناصر نمایشی به چشم میخورد. وی علاوه بر الگوهای سبک op art  که در لباس هایش به کار میبرد، قطعه هایی را که با نور طراحی شده و همچنین لوازم آشپزخانه در آن ها استفاده شده بود، به نمایش گذاشت و بعدها لباس هایی را که هم برای مردان و هم زنان مناسب باشد، رواج داد.

Guy Laroche :  گای لاروشه نیز یکی از طراحان دهه 60 میلادی بود که در ابتدا در حدود ده سال با ژان دوسه به طراحی و ساخت کلاه مشغول بود و بعد از آن در سال 1957 موفق به افتتاح خانه مد خود شد. وی در سال 1961 به فضایی بزرگتر نقل مکان کرد و در آن جا به طراحی و دوخت پوشاک حاضر آماده (Ready-to-wear) پرداخت و سپس اولین فروشگاه خود را افتتاح کرد. گرچه لاروشه به خاطر استفاده از رنگ های روشن و استایل های راحت و در عین حال جذابش شناخته شده بود اما او نیز همچون پیر کاردین و کورژ، نگاه زیبایی شناسانه مدرن و همچنین آینده نگر داشت. خریداران کارهای لاروشه از سرتاسر دنیا بودند، اما او بیشتر توسط زنان پاریسی مورد استقبال قرار می گرفت. در 1966 او پوشاک حاضر آماده برای مردان هم طراحی کرد و برای فروش در بوتیکش قرار داد.

طراحان فشن در دهه 60 (انگلیس)

در دهه 60، "ساویل رو" یکی از خیابان های لندن همچنان به پیروی از سنت قدیم ادامه می داد. لباسهایی Norman Hartnell کاملا همان وقار کلاسیک را به نمایش می گذاشت. اما آرام آرام بوی تغییر در خیابان حس شد. نام هایی تازه روی کار آمدند و یک قدم رو به جلو حرکت کردند و ظاهر به روزتری به خود گرفتند.هاردی امی  (Hardy Aimes) به طراحی برای ملکه الیزابت ادامه داد و بیشتر موفقیتش برای پوشاک زنان و مردانش بود. اما او استایل های نوتر و به روزتری در طراحی لباس فیلم 2001: یک اودیسه فضایی و همچنین طراحی لباس تیم ملی انگلیس در جام جهانی 66 نمایش داد. ادوارد مولینیوکس (Edward Molyneux) از بازنشستگی بیرون آمد و کارگاه پوشاک حاضر آماده Molyneux  را راه اندازی کرد. در آن زمان با اینکه طراحان جوان در آتلیه های خیلی کوچیک مشغول به کار بودند، اما کارهایشان در سطح جهان تاثیر گذاشته بود.

طرح های Foale & Tuffin (Marion Foale and Sally Tuffin) برای طرفداران ماجراجو و تجربه گرا، به شدت خیره کننده بود. کارهایشان تحت تاثیر الگوهی op art بود که در بوتیک رنگارنگشان به فروش می رفت.

Mary Quant : مری کوانت یکی از شناخته شده ترین طراحان مد بریتانیایی است که در سال 1955 بوتیک خود را به نام "Bazaar" را افتتاح کرد. او قبل از افتتاح Bazaar، در دانشگاه هنر گلدسمیت تحصیل می کرد و در آنجا به عنوان طراح و دوزنده کلاه مشغول به کار بود. مری کوانت فضای بوتیکش را شبیه به فضای میهمانی طراحی کرده بود و همین موضوع سبب جلب توجه مردم و افزایش فروشش شده بود.  به دلیل محبوبیبت فراوان بازار، 3 مغازه دیگر هم فعالیتشان را با همین نام آغاز کردند که در سال 1968 همه شان بسته شدند.

بیشتر شهرت مری کوانت، به خاطر طراحی دامن های کوتاهش بود. کوانت هرگز استایل خاص خودش را نداشت. طرحهای او از پیش بند و لباس های بلند شبیه به راگبی تا بارانی های براق متفاوت بود. در اواسط دهه 60، کوانت به عنوان قدرت در زمینه فشن مورد احترام قرار گرفت و طرح هایش در همه جا دیده میشد. لوگوی کوانت بر هرچیزی از پیش بند گرفته تا ساک های دستی به چشم میخورد. مری کوانت همچنین بدعت گذار صنعت لوازم آرایش از قبیل براق کننده لب و مژه مصنوعی بود. مدل موی Bob کوانت روح تازه ای را وارد فشن انگلیس کرد. او در سال 1966 نشان امپراطوری بریتانیا را دریافت کرد و برای گرفتن جایزه دامن کوتاه مشهور خودش را پوشید.

John Bates : جان بیتس در کارش دو دیدگاه متمایز از هم داشت. لباسهای براق و هندسی که برای Diana Rigg  در فیلم َAvengersطراحی کرد با آن وجه رمانتیک جان بیتس و لباسهای بلند شبیه به امپراطورها و تورها و مخملهای بنفش کاملا در تضاد بود. بیتس به عنوان یک تجربه گرا، از پلاستیک و صفحات موسیقی برای طرحهایش استفاده میکرد و به شدت نیز مدافع دامن کوتاه بود. مجله Vogue در سال 1964 درباره جان بیتس نوشت که او در واقع بازنمایانگر فشن لندن است: "رمانتیک، دلفریب و کاملا انگلیسی".

Barbara Hulanicki: باربارا هولانیکی طراح موفق و تاثیر گذار بریتانیایی،  در لهستان به دنیا آمده، اما در مدرسه هنر برایتون شرکت کرد و به عنوان تصویرگر فشن در آنجا مشغول بکار شد. او به همراه همسرش در سال 1964 روش سفارش پستی به نام "بوتیک پستی بیبا Biba" را راه اندازی کرد. آن ها در بوتیکشان که یک سال بعد افتتاح کردند، به فروش لباس های زنانه و دخترانه بین 10 تا 20 سال، با قیمت های مناسب پرداختند. باربارا با طراحی لباس برای Cathy Mcgowan که چهره مهمی در عرصه مد بود، توانست محبوبیت بیشتری را برای "بیبا" کسب کند. در همان دوران، سفارش پستی به شدت همه گیر شد و طرفداران زیادی پیدا کرد و در همین راستا بوتیک باربارا و همسرش به مکانی بزرگتر منتقل شد. مشتریانشان که از ستاره های راک تا دختران نوجوان بودند، برای پرو لباسشان صف طولانی در این بوتیک میبستند. هولانیکی از استایل های سال 1890 و همچنین سالهای جنگ جهانی دوم مخصوصا ستاره ها هالیوود در دهه های 1910،20 و 30 الهام میگرفت. هولانیکی اکثرا از رنگهای تیره شامل طیف بنفش، بادمجانی و شاه توتی استفاده می کرد. در اواسط دهه 60 و در طرحهای اولیه، تمایل او به دامن های کوتاه بیشتر دیده میشد، دامنهایی به طول تنها کمتر از 26 سانتیمتر! اما کم کم طرفدار دامن های بلندتر شد. "بیبا" کم کم دامنه محصولاتش را وسیعتر کرد و لباس های بلند با پارچه نقش دار ارائه داد. باربارا استفاده از مخمل نرم و صاف و چاپ های نوشته دار برای لباس ها و کت و شلوارهای زنانه، همین طور رایج اکسسورهایی مانند کلاه های لبه پهن، شال های پردار و روسری را رایج کرد.  محبوبیت طرح ها و استایل باربارا هولانیکی تا مدت های زیادی در میان مردم محبوب و پرطرفدار باقی ماند و حتی توانست نقش مهمی در فشن دهه 70 داشته باشد.

Ossie Clark: اوسی کلارک زمانی که کودک بود با کمک مادرش لباس میدوخت و همین موضوع سبب شده بود که به این شاخه علاقمند شود و در نهایت در سال 1958 در دانشگاه هنر منچستر شروع به تحصیل در رشته طراحی لباس کند. در آنجا او با دیوید هاکنی که یکی از پیشگامان جنبش پاپ آرت دهه 60 میلادی بود، همراه شد. کلارک در سال 1962 در دانشگاه هنر رویال به تحصیلش ادامه داد و مجموعه ای که به نمایش گذاشت، بسیار موفق شد و مجله Vogue  درباره آن مطلب نوشت. از مجموعه او، به وضوح علاقه شدید وی به مایعات، زرق و برق و همینطور استفاده غلوآمیزیش از رنگ کاملا مشهود بود. کلارک در دانشگاه با Celia Birtwell که یک طراح مد نساجی بود آشنا شد و بعد از مدتی در سال 1969 با او ازدواج کرد در همان سال لباس خواب ابریشمی که طراحی کرده بود، به عنوان بهترین لباس سال، توسط موزه لباس معرفی شد. در پی همین سال ها، کارهای کلارک در چند بوتیک در لندن برای فروش گذاشته شد و کلارک شروع به طراحی و دوخت با استفاده از پارچه های Birtwell کرد. خیلی زود لباس های کلارک در اروپا و نیویورک در دسترس قرار گرفت و دربین موزیسین ها مانند Mick jagger  و Marianne Faithfull شناخته شد. کارهای کلارک، توانایی بالایش را در برش نشان می داد. طرح های متاثر از هنررقص او کاملا در تضاد با استایل رایج "عصر فضا" که در اواسط دهه خیلی مطرح بود، قرار گرفت و به استایل دهه 70 کمک شایانی کرد. او بخش هایی از لباس هایش را پر از رنگ می کرد و این تکنیکی بود تا کت های چرمی اگزوتیکش، تاثیر زیادی بر دیگران بگذارند. کلارک در سال های بعد، دامنهای بلند، آستین های پفی و کت و شلوارهای زنانه را به نمایش گذاشت. او در اغلب کارهایش از پارچه های طراحی شده Birtwell  استفاده می کرد.

طراحان فشن در دهه 60 (ایتالیا)

در دهه 60 ، فشن ایتالیا همچنان به تولید لباس های راحت و درعین حال شیک ادامه می داد. برای مثال لباس خواب های پالازو که نقش های مختلفی روی آن ها طراحی شده بود، به عنوان لباس شب لوکس و رسمی استفاده میشد. صنعت فشن ایتالیا در شهرهای رم، فلورنس و میلان بود که بعد از مدتی این خانه های مد به پاریس منتقل شدند.

Pino Lancetti:  پینو لانکتی فعالیت هنری خود را در ابتدا به عنوان نقاش و تزیین سرامیک آغاز کرد و بعد از اتمام تحصیلاتش در آکادمی هنری Bernardino di Betto در پروگوا در سال 1954 به رم رفت و اولین آتلیه خود را از طریق مارگوتا افتتاح کرد. او بعد از کار کردن با چهره های مشهور ایتالیایی، در سال 1961 خانه مد خود را در رم تاسیس کرد و اولین مجموعه اوت کوتور خود را رونمایی کرد. اما اوج موفقیت او در سال 1963 بود. لانکتی در طرحهایش برای استفاده از منسوجات و نوع پارچه اش، اغلب تحت تاثیر هنرمندان مدرن بود. خریداران مهم کارهایش بیشتر بازیگران ایتالیایی از جمله سیلوانا مانگانو و مونیکا ویتی بودند.

Mila Schoen: میلا شون در سال 1966، در یوگوسلاوی به دنیا آمده و به خاطر ازدواجش به میلان نقل مکان کرده بود، تجارتی به راه انداخت. با این که لباس های زیبا و نه چندان جدی او بازخورد خوبی نداشت، اما افرادی مانند مارلا آگنلی، همسر مدیر کمپانی Fiat، لی رادزیویل، فعال اجتماعی و همچنین فرح دیبا از طرفداران و خریداران کارهای میلا شون بودند.

Valentino Garavani: والنتینو گاراوانی فعالیتش را همزمان با افتتاح خانه اش در رم در سال 1959 پس از چندسال همکاری با ژان دوسه و گای لاروشه آغاز کرد. در سال 1960 Giancarlo Giammetti همکار او شد و نگاه تجاری اش، باعث موفقیت والنتینو شد. والنتینو اولین مجموعه لباسش را در سال 1962 به نمایش گذاشت و باعث موفقیت روزافزون او شد. در سال 1966 او شروع به نمایش کارهایش در رم کرد. از میان طراحی هایش، لباس های شب با رنگ قرمز گوجه ای، بسیار پرطرفدار و محبوب شد به طوری که این رنگ تبدیل به امضای کارهای وی شد و به رنگ "قرمز والنتینویی" معروف شد. والنتینو از لباسهای سیلوئت و جزییات قرن 17 و 18 گرفته تا فرش ایرانی و ظروف سفالی دلفت، برای طراحی هایش الهام می گرفت. و در کل از زمان ها و مکان های مختلفی برای کارهایش الهام می گرفت. در سال 1967 او جایزه Neiman Marcus  را دریافت کرد. از جمله افراد مشهوری که والنتینو برای آن ها لباس طراحی کرده است می توان به الیزابت تیلور و ژآکلین کندی اشاره کرد.

Emilio Pucci: امیلیو پوچی در سال 1914 در یکی از خانواده های قدیمی و اصیل فلورانس به دنیا آمد و در ابتدا بعنوان یک ورزشکار در رشته های شنا، اسکی، شمشیربازی، تنیس فعالیت داشت و حتی در مسابقات اتومبیل رانی نیز شرکت می کرد ولی بعدها در رشته کشاورزی و علوم اجتماعی مشغول به تحصیل شد. بعد از آن عضو نیروی هوایی ایتالیا شد ولی طولی نکشید که ارتش را رها کرد و به سراغ طراحی لباس رفت. لباس های رنگی و روشن و متنوع وی، توسط زنانی که خودشان را جوان و مدرن می دیدند، به شدت ستایش و استقبال شد. لباس های ابریشمی چاپ دار با نشان Emilio بر روی آنها، برای سفر مناسب بود و همچنین دامن های بلند و لباس های راحت پالازو، برای تفریح و خوش گذرانی زنان خیلی مورد توجه بود. طرح های امیلیو در مغازه هایی که وسایل خانه می فروختند و در بوتیک های مختلف، برای فروش گذاشته شد. نقوش مختلفی بر جوراب ها و کیف های دستی امیلیو پوچی، چاپ می شد. زمانی که سفرهای هوایی رایج و در عین حال شیک و پر زرق و برق شدند، پوچی برای میزبانان خط هوایی Braniff، یونیفرم و همینطور وسایل مختلف دیگر طراحی کرد.

Roberto Capucci: روبرتو کاپوچی آتلیه خود را در سال 1962 در پاریس باز کرد. او برای مجموعه پاییز و زمستان 1965/ 66 خود از پارچه های طرح پاپ آرت استفاده کرد. کاپوچی در لباس "ادای احترام به وازارلی" از خطوط و اشکال سیاه و سفید استفاده می کرد. این لباس که بلند بود با پر شترمرغ آراسته شده بود. در سال 1967 او لباس های لَختی را به نمایش گذاشت که تا زیر زانو میآمد و توسط چکمه پوشانده میشد. به خاطر همین تجربیات هیجان انگیز در عرصه فشن، کاپوچی به عنوان "باهوشترین طراح در سرتاسر پاریس" شناخته شد و این موفقیت ها باعث شد تا در سال 1969 به رم بازگردد.

Alberto Fabiani و Simonetta Visconti: یک زوج ایتالیایی، آلبرتو فابیانی و سیمونتا ویسکانتی، استعدادهایشان را در قالب برندی به نام Simonetta et Fabiani در پاریس که بوتیکشان هم در آن جا بود، عرضه کردند. مجموعه هایشان مشخصه های هر دو طراح را شامل تبحر فابیانی در خیاطی و برش در لباس های بیرونی و تاکید بر حجم و خصوصیت نمایشی در لباس های شب از سیمونتا را در خود داشت. این همکاری چندین سال دوام آورد تا زمانیکه فابیانی تصمیم گرفت به رم بازگردد و فعالیتش را در آن جا ادامه دهد. در سمت دیگر، سیمونتا به طراحی در زمینه "های فشن" ادامه داد و لباس هایی سفارشی برای افراد مشهور طراحی می کرد. اما آرام آرام توجهش به فعالیت های انسان دوستانه و معنوی جلب شد و کمتر به فشن پرداخت.

نگاهی بر فشن دهه 60 میلادی (قسمت اول)

دهه 60 میلادی دوره اتفاقات مهم تاریخ است. در این دوره، جان اف کندی به عنوان رئیس جمهور آمریکا انتخاب شد و سه سال بعد از آن در سال 1963 ترور شد. درگیری های غیرنظامی ایالات متحده آمریکا و شوروی به اوج خود رسید. جنگ سرد همچنان ادامه داشت و درگیری های جنگ سرد به آلمان نیز راه پیدا کرد و باعث شد دیوار برلین، آلمان را به دو بخش شرق و غرب تقسیم کند. 

مارتین لوترکینگ نیز در اوایل دهه 60 میلادی بود که جمله معروف "من رویایی دارم" را بیان کرد و بعنوان رهبر جنبش حقوق مدنی آمریکایی های آفریقایی تبار، فعالیتش را ادامه داد و در دوران اوج خود یعنی  در سال 1968 به قتل رسید. ولی قتل مارتین نتوانست جلوی کارهای اینده گر او را بگیرد چرا که سخنرانی های مارتین تاثیر خود را گذاشته بود و نگاه به سیاه پوستان را در جامعه تغییر داده بود، به طوری که "سیدنی پویتیر" بعنوان اولین بازیگر سیاه پوست موفق به کسب  جایزه اسکار در سال 1964 شد. در همین دهه، اولین نسل "بیبی بومر" ها  روی کار آمدند. نسلی که دغدغه جنگ نداشت و دوره رونق اقتصادی را تجربه کرده بود و نگاه ها را به مفاهیم مربوط به خانواده، اقتصاد، سیاست و فرهنگ و اجتماع را تغییر داد. از طرفی ماجراجویی های آمریکایی ها و شوروی ها در زمینه سفرهای فضایی، وارد فضای فرهنگی شد و همه جا بحث از سفر به آینده و زندگی برروی ماه بود تا جایی که تمامی این مباحث راه خود را به مدیوم های مختلف هنری از جمله نقاشی، عکاسی، سینما وهمین طور صنعت فشن باز کردند.

در دهه 60 بود که دیگر ایده "کلاسیک" مفهومی نداشت و جای خود را به "الان" و زمان حال داده بود. در حقیقت میتوان این گونه گفت که در دهه 60 میلادی بود که فشن وارد دوره جدیدی شد و از آن جوان ها شد. همین مسئله سبب شد که طراحان لباس در آن دوران نگاه تازه ای به نسل جدید داشته باشند و طراحی های خود را تغییر دهند.

تغییر سبک مجلات به سوی فشن جدید

 هنرمندانی همچون روی لیختنشتاین و اندی وارهول، نشانه های فرهنگ عامه مانند کمیک بوک ها و مواد مصرفی روزمره را وارد هنر کردند. از سوی دیگر هنرمندان دیگری مانند بریجیت رایلی و ویکتور وازارلی، (op art)  را مطرح کردند که آرام آرام وارد طراحی لباس و صنعت فشن دهه 60 میلادی شد. آن جا بود که مفهوم رنگ در فشن، نقش تازه ای گرفت و دیگر خنثی بودن معنایی نداشت.

(در قسمت دوم نگاهی بر فشن دهه 60، می توانید با طراحان دهه 60 و کارهای آن ها بیشتر آشنا شوید.)

همچنین در این دوره مجلاتی در زمینه فشن همچون مجلات honey  و Japanese seventeen  چاپ شد که کاملا به جوان ها می پرداخت. این مجلات پر از تصاویری از مدل هایی با لباس های کاغذی بود که با اشکال هندسی و در رنگ های مختلف طراحی شده بودند. به تدریج مجلات مشهور انگلیسی نیز شکل و شمایل خود را تغییر دادند، گرافیک جلد مجلات را از فرم کلاسیک خارج کردند و اغلب مطالب را به نسل جدیدِ به وجود آمده، اختصاص دادند. این تغییرات سبب شد که به تدریج مفهوم زیبایی و جوانی به طور کامل عوض شد و با شمایل اغواگرایانه و پخته زنان دهه 50 کاملا متفاوت باشد.

تاثیر رودیداهای سیاسی بر فشن دهه 60

رویدادهای سیاسی در دهه 60 بی تاثیر در روند فشن در این دهه نبود و به جرات می توان گفت که  تاثیر بسزایی در طراحی لباس و فشن دهه 60 داشت. برای مثال جنبش فمینیست ها که در سال 1963 با تاثیر از کتاب "The Feminin Mystique" از نویسنده آمریکایی بتی فریدان  شکل گرفت، سبب شد که لباس هایی با دور کمر تنگ طراحی نشوند و دامن های کوتاه، مری کوانت  طراح لباس انگلیسی، این آزادی بی حد و حصر را مجسم کرد.

 از سوی دیگر جنبش همجنس خواهان در این دوره در ابعاد مختلفی شکل گرفت که در پوشاک نیز خود را نشان داد. فعالان جنبش حقوق همجنس خواهی و هیپی ها، در مقابل رسمی بودن پوششِ به اصطلاح خیابانی نسل قبل ایستادگی کردند و لباسهای گشاد و راحت تری را برای خود انتخاب کردند که در قسمت سوم مقاله، با جزئیات بیشتری به تغییرات لباس زنان در دهه 60 میلادی خواهیم پرداخت. 

سیاه پوست ها دنیای فشن را به دست گرفتند

دهه 60 میلادی دهه تمرکز بر تنوع نژادی و قومی و بازنگری آن ها بود. دقیقا همان طور که لیونارد هولزر  که به Baby Jane معروف بود، در جایی اشاره کرده: "دیگر طبقه بندی نژادی و قومی وجود ندارد. همه یکسان هستند." 

 Paulin trigere  با یک مدل سیاه پوست لباس هایش را به نمایش گذاشت. در سال 1966 تصویرDonyale Lune  آفریقایی-آمریکایی بر روی جلد مجله Vogue  رفت. همچنین در سال 1969 در تیتر مجله Life  نوشته شد: "مدل های سیاه پوست مرکز صحنه را به دست گرفتند."

یکی از مهم ترین رویدادهای اجتماعی و فرهنگی دهه 60 میلادی مربوط به مهمانی ترومن کاپوتی بود که به مهمانی قرن معروف شد. او در این مهمانی بالماسکه با ماسک های سیاه و سفیدی که طراحی کرده بود، سعی داشت تا این مفهوم را برساند که دیگر سیاه و سفید و همچنین دسته بندی طبقاتی بالا شهر و پایین شهر وجود ندارد. 

به تدریج فشن دهه 60 بر نوع پوشش افراد مشهور تاثیر گذاشت. خواننده ها، بازیگران و سیاستمداران، شاهزاده الیزابت تورو، ملکه سیریکیت تایلند، دایان کارول قصد داشتند تا مفهومی به نام تازگی و جوانی را در جامعه و فرهنگ جا بیاندازند. 

با رشد رسانه و مخصوصا تلویزیون، مراسم عروسی افراد مشهور در رسانه ها به نمایش گذاشته شد. در مراسم عروسی محمدرضا پهلوی، فرح دیبا لباسی ازYSL   پوشید و بالینسیاگا (Balenciaga) برای ملکه فابیولای بلژیک، لباس طراحی کرد. همچنین ژاکلین کندی، همسر رییس جمهور جان اف کندی کاملا تحت تاثیر لباس پوشیدن آن زمان بود و حتی در رویدادهای مهم، لباس هایی را می پوشید که طراحان مشهور با توجه به فشن در آن زمان طراحی می کردند. برای مثال  کلاه مدل Pillbox  که بر پشت سرش قرار می گرفت، کاملا متفاوت از کلاه های سنتی زنان در قرون گذشته بود. تمامی این موارد سبب شد که وی به شمایلی از استایل جدید و تازه نفس فشن در دهه 60 تبدیل شود.